Hoe innovatief zijn eLinea, MyJour en Blendle eigenlijk?

Ja, ik zeg het maar meteen: ‘Mijn mening is (wellicht te) kort door de bocht’. Maar ik vraag me oprecht af wat er werkelijk zo innovatief is aan ‘berichten-kiosken’, waarbij er best wel wat verschillen zijn te onderkennen in het aantal en soorten uitgevers en de wijze van betalen van de content door de consument. Maar van een ingrijpende verandering in de keten is geen sprake.

• Adverteerders en merkeigenaren zijn in de loop der tijd wel zeer gerichte uitgevers geworden, maar zonder tussenkomst van de uitgevers waar zij voorheen zaken mee deden
• Kansen om adverteerders wel mee te laten doen, zijn grotendeels blijven liggen

Dat laatste vind ik belangrijker dan wat eenvoudige spel rituelen rondom betaalmodellen voor content. Of je nu per maand een bedrag betaalt, of een digitale portemonnee hebt waarin je je tegoed ‘opmaakt’, hoe belangrijk kan dat zijn. Deze diensten hebben elk zo een eigen publiek en geen van de modellen kan uitzonderlijk worden genoemd.

Ook aantallen en soorten uitgevers die meedoen. Ik heb het gevoel dat de meeste uitgevers alleen maar meedoen omdat ze met hun eigen (vaak te logge) organisaties niet in staat zijn geweest het ‘software grapje’ te ontwikkelen. Uitgevers doen nu mee om de kat uit de boom te kijken en te bezien of die ‘digitale bijvangst’ eigenlijk wel de moeite waard is. Ik ben benieuwd wanneer de eerste uitgever de stekker eruit trekt en ‘het’ zelf gaat doen.

Adverteerders

Ik vind het enorm opvallend dat (relevante) content van adverteerders niet of nauwelijks een rol speelt in de keuze die de consument kan maken ten aanzien van haar of zijn interesses. Enige jaren geleden ontwikkelde ik het ‘nieuwsmarkt‘ model, mede gesubsidieerd door het Stimuleringsfonds voor de Pers. Dat model gaf de ‘macht’ van contentkeuze volledig aan de consument, maar dan op zowel redactioneel gebied van uitgevers, maar juist ook op het gebied van relevante content van adverteerders. Zoiets als: ‘Ik wil binnenkort een nieuwe digitale spiegelreflex camera kopen, geef mij relevante informatie van Nikon en Canon’.

Google en Facebook hebben vooral platte relaties met adverteerders op basis van profielen van hun gebruikers

Nou hebben we intussen wel geleerd dat consumenten zelf niet al teveel willen kiezen en dus instellen op smartphones en/of tablets. Inmiddels zijn we ook zover dat Facebook en Google goed bijhouden waar je tijdens het webgebruik naar kijkt. Beiden ’trakteren’ je dan al heel snel op advertenties die daaraan gelieerd zijn. Deze bedrijven hebben geen historie in de bestaande keten. Facebook een Google zijn geen uitgevers die een (h)echte relatie hebben met hun adverteerders, sterker nog, ze krijgen alleen een ‘platte’ relatie met adverteerders op basis van de profielen van ‘hun’ gebruikers. Google heeft wel geprobeerd een relatie met uitgevers op te bouwen, maar is daarin nauwelijks geslaagd, terwijl de drie grotere aggregatiespelers in ons land nauwelijks een relatie hebben met adverteerders.Een leuke tegenstelling, welke aantoont dat er nog wel wat te sleutelen is binnen de keten.

eLinea, MyJour en Blendle hebben vooral platte relaties met hun consumenten op basis van leesgedrag

Consument betaalt

In het nieuwsmarkt model was er sprake van een soort ‘ruilhandel’. Je zou als consument betalen voor redactionele content, maar beloont worden voor het lezen van eigen gekozen relevante commerciële content. Die beloning kon zelfs zover gaan, dat een aankoop van een product of dienst (direct vanuit de app) het mogelijk maakte dat je gedurende een paar weken of zelfs maanden voldoende ‘credits’ zou hebben opgespaard om helemaal niet te hoeven betalen voor content, althans niet direct. Want de adverteerder zou de uitgever via een verdeelsleutel betalen voor de content die de consument via de app zou hebben geconsumeerd.

De app die er niet kwam

De nieuwsmarkt app is er nooit gekomen. Enerzijds schrokken de uitgevers zich rot, omdat zij dan de grip op hun adverteerders zouden gaan verliezen, de adverteerders zouden zelf gaan inzien dat ook zij uitgever zouden worden. Anderzijds schrokken adverteerders van deze benadering, zij verwezen het initiatief vaak door naar de mediabureaus, die er al helemaal niets van wilden weten, omdat zij hun rol zagen minimaliseren. En tot slot de appbouwers. In die tijd was het maken van een app van een dergelijke omvang een behoorlijke klus. Met zoveel onzekerheden was er werkelijk niemand te vinden om het idee te financieren. We waren er te vroeg mee, maar eLinea, MyJour en Blendle hebben wat mij betreft (nog te) weinig gedaan aan een werkelijk verandering in de keten. De consument moet het nog steeds doen met een van te voren geregiseerd aanbod, de adverteerder behoudt (deels) zijn ‘gewone’ relatie met mediabureau en uitgever met wat verschuivingen van print naar on-line en de uitgever experimenteert slechts voorzichtig met deze drie toch vrij simpele gereedschapjes.