‘Tussenoplossingen’ digitale verkoop content tijdelijk?
Door de enorme hoeveelheid ’tussenoplossingen’ in de verkoop van digitale content van uitgevers begint zich ook bij uitgevers een beeld af te tekenen dat de zogenaamde ‘bijvangst’ in de komende jaren wel eens belangrijker kan gaan worden dan nu wordt verondersteld.
• Uitgevers vinden behoud merk-identiteit voorlopig nog belangrijker dan ‘bijvangst’
Wereldwijd tekent zich een beeld af van talloze ‘wederverkopers’ van digitale content van uitgevers. Met eigenlijk betrekkelijk eenvoudige business- en betaalmodellen is de vraag gerechtvaardigd waarom uitgevers dit niet zelf doen, al dan niet in samenwerking met elkaar. Deel van de worsteling zit voor veel uitgevers in de content zelf. Wat is zó ‘premium’ dat het echt geld waard is. Uitgevers experimenteren met dat deel van het probleem kennelijk liever met een hele reeks tussenoplossingen, alvorens zij vinden dat hun bijvangst goed genoeg is om zelf te gaan vangen.
Gek genoeg doen ook niche uitgevers relatief weinig aan de innovatie van de verkoop van hun digitale premium content, ondanks het feit dat zij hun omzet op dat gebied wel zien toenemen. Technisch gezien is het aanbieden van losse artikelen nauwelijks problematisch te noemen, zelfs niet als de consument zou willen filteren op interesse gebieden. Niche uitgevers in business-to-business omgevingen hebben de potentie wat meer dan een paar cent te vragen voor premium content, maar in de dagbladen en tijdschriften wereld liggen de bedragen die de consument al zou willen betalen zo laag, dat alleen bij heel grote aantallen een eigen investering rendabel gemaakt kan worden.
Samenwerking op dit gebied tussen uitgevers lijkt maar niet van de grond te komen, terwijl – gek genoeg – die uitgevers elkaar dus wel ’tegenkomen’ op de tussenoplossingen die worden aangeboden. De uniciteit die uitgevers aan hun merk lijken te verbinden wordt kennelijk makkelijk losgelaten op het moment dat zij de verkoop van hun digitale content outsourcen.
Toch verwacht ik dat al die tussenoplossingen voor de langere termijn niet houdbaar zijn. En niet in de laatste plaats duizelt het de consument, daar waar de techniek het mogelijk maakt dat allemaal vanuit één app te kunnen regelen. Uitgevers lijken echter anno 2013 toch nog voldoende te kunnen blijven verdienen aan print (hoe lang nog?). Digitaal neemt weliswaar toe, maar toch kennelijk niet de moeite om snel zelf het initiatief te nemen in alle varianten in business- en betaalmodellen voor de distributie van al dan niet gezamenlijk digitale content.