Weekendoverpeinzing: permission based versus non-permission based sociale netwerken

Twitter is anders, al wordt het in één adem genoemd met alle mogelijke andere sociale netwerken. De verschillen tussen permission-based en non-permission-based sociale netwerken.

• Is Twitter een belangrijke bron voor traditionele journalistieke media kanalen?
• Spam en valse identiteiten op Twitter makkelijk te maken en steeds vaker aanwezig
• Businessmodel van het bedrijf Twitter omvat nog veel vragen

Hoe is het allemaal ontstaan? SMS was een toevallige uitvinding en maakte het mogelijk één op één berichtjes te versturen. MSN en andere varianten deden min of meer hetzelfde op de computer. Bij SMS moet je het nummer van de ander weten, bij MSN moet je om toestemming vragen om het account van de ander te mogen toevoegen. Je zou het populaire Pingen de 2.0 variant van deze basisvormen kunnen noemen.

‘Permission’ based, heet dat in vaktermen. Veel sociale netwerken werken op die manier. LinkedIn, FaceBook, Hyves en vele anderen. Je vraagt om toegelaten te worden tot het netwerk van ‘de’ ander. Op basis waarvan je mensen toelaat of juist niet, is een kwestie van het al dan niet niet inspirerend invullen van je zogenaamde ‘profiel’. Bij de meeste sociale netwerken vergt dat nogal wat inspanningen.

Twitter wordt maar al te gemakkelijk genoemd in de lijn van alle mogelijke social media kanalen. Toch zijn er verschillen die zo belangrijk zijn, dat Twitter een geheel ander effect heeft op de communicatieprocessen tussen mensen. Ten eerste is het ‘non-permission’ based. Je mag iedereen volgen, iedereen mag jou volgen. Je mag berichten in de openbare tijdlijn plaatsen, maar je mag ook berichten sturen naar mensen die jou nog niet volgen. Alleen de zogenaamde direct messages zijn privé, die zijn dus één-op-één, zeg maar de gratis sms variant op internet.
Ook de kwaliteit van je profiel doet er niet zo heel veel toe, slechts een paar woorden zijn voldoende en ook als je niets invult, maakt Twitter geen bezwaar. Als je een serieuze en/of zakelijke reeks contacten wilt verzamelen en ook inhoud van ‘belang’ wilt versturen en ontvangen, is het juist een uitdaging in die paar woorden de kern van je aanwezigheid op Twitter te ‘verdedigen’.

De openheid van Twitter biedt geheel andere mogelijkheden, waardoor Twitter de laatste jaren steeds vaker dominant in het media vizier komt bij belangrijke gebeurtenissen. De zogenaamde hashtags (dus woorden met een ‘#’ teken ervoor), zijn belangrijke filters. En zogenaamde ’trending topics spiders’ laten wereldwijd zijn welke onderwerpen de top tien vormen waarover op Twitter wordt ‘gesproken’. En zo zijn er inmiddles tal van gereedschappen om Twitter heen gebouwd die iets zeggen over je ‘gedrag’ op Twitter.

Twitter is in tijden van – laten we maar zeggen hectische gebeurtenissen – vooral de ‘linkmotor’ naar andere netwerken. Filmpjes, zoals we die te zien krijgen uit ‘brandende’ Noord Afrikaanse landen, die zowel op YouTube staan, als ge-embed zijn in diverse andere sociale netwerken, worden populair door het retweeten van het twitter bericht, waarin de link naar de bron van het filmpje staat.

Of termen als ’twitterrevolutie’ ook echt van toepassing zijn op belangrijke gebeurtenissen, is een gedegen onderzoek waard. Want het zijn juist de traditionele media die bepaalde uitspraken op twitter uitvergroten. Welk doel daarmee gediend wordt, is veelal onduidelijk. Ik kan me ook niet echt voorstellen dat de revoluties in een aantal Noord Afrikaanse landen ook echt door twitter worden gestuurd, of dat het politieke speelveld ingrijpend wordt beïnvloed door links en rechts wat al dan niet ongelukkige uitspraken op twitter.

Het is dus niet zozeer de vraag waar de eerste tweet vandaan komt, maar de wijze waarop de tweets zich verspreiden door middel van de re-tweets en uiteindelijk worden opgepikt door de traditionele media. En als dat eenmaal is gebeurd, dan mag de consument alleen maar hopen dat de uiteindelijke bron van het bericht betrouwbaar is.