Weekendoverpeinzing: ‘Twitter statistieken en de praktijk van Joost’

Het is leuk om cijfertjes te laten zien rondom Twitter. Alles kan gemeten worden en we vinden het als mens fijn om die dingen te weten. Duidelijkheid is wat we wensen, maar heeft het ook werkelijk nut?

• Met dank aan @pushbeat, @edwinkort, @arievantilborg, @fackeldeyfinds (reikte het onderwerp voor deze overpeinzing aan), @paulebos, @josk, @newwws, @bartbijvoet, @acvlo

Ook deze week zag ik weer hele rijtjes statistieken voorbij komen over de bevolking op Twitter. Zoveel procent mannen, zoveel procent vrouwen, in die en die leeftijd met die en die opleiding met die en die interesses. Vervolgens cijfers over hoeveel volgers die gemiddelde mens dan gemiddeld weer heeft en meer van dat soort gegevens.

Hoeveel volgers heb ik in het echte leven, hoeveel mensen komen er gemiddeld op mijn verjaardag, wat zijn hun interesses, wanneer zeggen ze iets zinvols? Ga zo maar door en je hebt weer een onderzoek over hoe we met elkaar omgaan.

Onze zoon Joost kan nauwelijks praten, laat staan lezen en schrijven. Hij heeft downsyndroom – nee, dat is niet zielig voor ons of zo – het heeft een paar ongemakken waar overigens gewoon mee te leven is. Hij is gek op de iPad en weet zich daar redelijk goed op te redden. Zijn vermogens op visueel niveau worden behoorlijk gestimuleerd door het hebbedingetje, welke ik alleen nog kan gebruiken op momenten dat Joost op school zit.

Joost twittert ook af en toe – op mijn account. En ja, dat is dan onzin, zoiets als ‘jhkjgsdkfjsadgfkjsdfsdj’. Mensen vragen dan aan mij of het wel goed met me gaat. Ik leg dan uit dat mijn zoon dat heeft gedaan, mijn zoon met downsyndroom. O jeetje, dan komen die statistieken om de hoek kijken. Want zodra je onzin twittert dan kost je dat volgers. Dat gebeurt – zij het in zeer beperkte mate – ook na tweets van Joost. Nee, ik maak me daar geen zorgen over, ook in het echte leven verlies je wel eens volgers. Erg? Nee, helemaal niet, het gaat bij mij al helemaal niet om aantallen volgers.

Nee, geen negatief slot aan dit verhaal. Ik wil juist diegenen, die allemaal juist wel positief reageren op Joost zijn tweets hartelijk bedanken. Want een mens nemen zoals hij of zij is, is in het gewone leven al moeilijk genoeg. Als je dan tweets van een niet pratende, niet lezende en niet schrijvende jongen van 11 met downsyndroom kunt waarderen, dan zijn die volgers in ieder geval echt. Prettig weekend.