Off-line leven verschraalt in zakelijke contacten

We verlangen steeds vaker naar ons weekend, waarin we nog echt mensen tegenkomen. Het ‘door-de-weekse-leven’ wordt steeds vaker beheersd door oppervlakkige on-line contacten. We verschuilen ons achter onze e-mails, achter onze oppervlakkige ‘140 karakters contacten’ en gaan allemaal ons eigen gang in een steeds groter wordend isolement. Of vergissen we ons?

Voer voor psychologen en sociologen. Wij, u als lezer en ik als schrijver zitten middenin deze ontwikkelingen en beschouwen het on-line leven als een gegeven. Maar is dat ook zo voor de gemiddelde mens in uw en mijn omgeving?

Mijn dochter heeft werldwijd ‘vrienden’ op haar veertiende, iets wat ik op mijn leeftijd zeker niet had, ik was blij met mijn radio en mijn eerste stereo platenspeler. Oud? ja, 52. Hoe defineer ik het leven van vandaag? Mijn dochter spendeert met haar mobiel en haar computer inmiddels meer uren on-line dan de uren die ze luistert naar haar docenten op de middelbare school. Moet ik me zorgen maken?

Wat is het leven? Wordt er werkelijk waarde toegevoegd door de hedendaagse technologie? Zijn onze sensoren ogen, smaak, neus en oren niet meer genoeg om te voelen en ervaren wat anderen vinden? Ik weet het niet.

Communiceren met alle technologie die we nu hebben lijkt ‘schoon’ en ‘veilig’, maar soms voelt het iets ’te’. We kunnen ‘levens’ aan- en uitzetten en ons zelf volledig isoleren. Begrijp me niet verkeerd, productiviteit is wereldwijd door het gebruik van computertechnologie enorm toegenomen. We kunnen enorme hoeveelheden mensen bereiken door één druk op de knop. Ook op deze website doe ik eigenlijk niets anders, dan mijn kennis over mijn publiek uit te storten. Ik ben zelfs in staat on-line met mensen samen te werken, zonder ze eerst fysiek te hebben gezien. Het is bijna ongeloofwaardig waar!Technologie doet ook heel veel met nieuws en vermaak. Ik kan kijken, luisteren en genieten wanneer ik dat wil, zonder mijn gezinsleden, lekker op mijn eigen plekje in huis. Skypen, twitteren, AIM’en, LinkedIn’en, ga zo maar door, contacten wereldwijd. En iedereen vooral vertellen wat je allemaal weet en natuurlijk ook genieten van de kennis van anderen. Want dat is een feit, alles on-line heeft mijn kennis zeker verrijkt. Had ik dat off-line kunnen doen? Ik denk het niet.

Toch voel ik me af toe ‘los’ van het echte leven. Ik ben voortdurend bezig met een vak in isolatie, terwijl ‘communicatie’ toch vooral gaat om mensen. Ja, ik zie ze nog wel en zelfs veel, maar ze zijn net zoals ik bij voortduren on-line bezig. Elk mobiel piepje verstoort het gesprek. Dat gevoel heb ik overigens zelf ook, wanneer ik ’s avonds met mijn iPad ‘bezig ben’. Ik isoleer mezelf van mijn omgeving, die zich al niet meer ergert aan mijn ‘afwezigheid’. Ik ben er, maar ik ben er niet bij. Vreselijk.

Ik maak me zorgen om mijn dochter, straks denkt zij dat er geen off-line leven meer bestaat. Als ik ’s morgens haar slaapkamer inloop, is zij al on-line, ruim een uur voordat zij on-line de fiets opstapt. En ik doe niet anders, ze ziet het van haar vader…..

Lekker buiten wandelen met de hond is veel leuker dan het web, twitter of skype. Maar we willen het niet meer toegeven, iedereen zit in een vast omlijnd patroon van on-line leven. Je zou bijna jaloers worden op mensen die geen on-line leven hebben, mensen die niets van twitter weten, digibeet zijn en verbaasd naar je kijken als je zoekend naar een reactie met je mond vol tanden staat. Het overkomt me regelmatig.

Maar goed, ik ben oud, ik ben 52, doe inderdaad alles wat de moderne maatschappij van mij verwacht. En ik doe het goed, beter dan gemiddeld, ik loop nog steeds voor en weet er veel over te vertellen. Dat is mijn vak. Leuk? Ik heb er geen moeite mee, maar ik maak we wel zorgen om de mensheid. Natuurlijk zullen we uiteindelijk allemaal wel meebewegen, kost een paar generaties, maar zoals we er nu in zitten, zijn de verschillen wel erg groot.

Nee, de rol van media, communicatie, on-line en computers zal er zeker niet minder op worden, maar het is belangrijk dat we er steeds bij stil staan dat het slechts gereedschappen zijn. Gereedschappen die niet het belangrijkste zijn in mijn leven, en hopelijk ook niet in het uwe. Ja, daar ben ik wel een tikkie bang voor, de technologie overschaduwt ons besef van de dagelijkse waarden van het echte leven.

Ja, dus ik vind dat praten van ‘mens tot mens’ meer communicatie omvat dan e-mail, twitter, linked of wat dan ook. Als we dat met z’n allen onthouden, dan onthouden we de waarde van dit leven. Dat gevoel mis ik on-line steeds vaker, maar ik weet het. Voor mij moet het leven ‘herinneringen’ maken. Graag tot ziens! En dan echt!

Geïnspireerd door een artikel van Jim Taylor.