iPad kranten en tijdschriften: mijn ‘apps’, mijn meningen…..

Ik heb inmiddels een iPad schermpje vol met wat ik noem ‘nieuws/magazines-apps’. In de afgelopen 4 weken heb ik links en rechts wat nationale en internationale ‘apps’ verzameld, die ten doel hebben de consument te voorzien van content.

Pas op: lange leestijd 😉

Ik kan hier nauwelijks compleet zijn en dus slechts mijn eigen mening optekenen. Ik sta dus ook graag open voor op- en aanmerkingen, maar ook voor suggesties om andere, wellicht betere of misschien zelfs slechtere ‘content-apps’ te downloaden en over enige tijd te beoordelen in vergelijking tot hetgeen ik nu zal beschrijven.

Niet makkelijk
Het beoordelen van zo een reeks ‘content-apps’ is nog zo makkelijk niet. De apps hebben allemaal zo hun specifieke eigenschappen, zowel op het gebied van de onderverdeling in rubrieken/tags etc., de userinterface aspecten en dus vooral de al dan niet aanwezige intelligentie tussen landscape en portrait mode. Maar daarnaast natuurlijk ook het gebruik van richmedia content, de opmaak en de mogelijkheden te scrollen en/of te kunnen zoomen of de typografie aan te passen. En uiteraard ook de mogelijkheden artikelen door te sturen en/of te delen via sociale netwerken.

Onderstaand het rijtje globaal beoordeelde apps (15). In een volgende aflevering hoop ik ook wat kunnen zeggen over bijvoorbeeld Sports Illustrated, NPR, Thomson Reuters, Zinio Magazine en tot slot Kranten en Tijdschriften.

Ik maak ten aanzien van de beoordeling geen onderscheid in gratis of betaalde apps. Het is zeer subjectief om een app als slecht of goed te beoordelen in relatie tot de prijs die betaald wordt. De prijzen zijn vaak zo laag, dat een verschil tussen 79 cent en een paar euro moeilijk objectief te maken is. Slechts een relatief klein aantal apps worden tegen te hoge prijzen aangeboden in vergelijking tot hetgeen geboden wordt. Wel rekenen sommige uitgevers naar verhouding erg hoge bedragen voor hun content, die via in-app purchases zijn te verkrijgen.

BBC News
BBC News start ik in landscape, zoals ik dat met alle apps zal doen, ik vind de iPad heel prettig in landscape mode. Waarom weet ik niet precies, het kan te maken hebben met de cover die ik voor de iPad heb gekocht, waarmee ik meteen een makkelijk standaardje heb om de content in landscape te consumeren. Zo heb je dus ook je eigen UI aspecten, en die zijn natuurlijk puur persoonlijk.

BBC News opent in de linkerhelft van het scherm met de interactieve inhoudsopgave, waarbij BBC een handvol categoriën zelf al heeft ingedeeld, maar met de ‘edit’ knop kunnen worden aangepast. Knap stukje werk, waarbij je zelf het aantal rubrieken kunt toevoegen, waarbij de berichten dan in horizontale scrollable bars worden weergegeven. Volledig zelf te configureren dus. En aanraking van een foto resulteert in de rechterhelft in de weergave van een verticaal doorscrollbaar artikel, met helemaal aan de onderkant soms een niet al te hinderlijke advertentie. Eventueel aanwezige filmpjes worden in YouTube geopend, die na bekijken netjes terugkeren in de oorspronkelijke weergave binnen de BBC App.

Extra is de mogelijkheid live radio te beluisteren, het font te verkleinen/vergroten en te delen via e-mail, twitter en facebook.

Conclusie: een nette en snel te begrijpen user interface. De app reageert snel, content is eigenlijk meteen binnen, de refresh button is wellicht overbodig. De ‘edit’ knop is het genot van deze app. Ook in portrait mode werkt deze app fijn, je krijgt dan een extra rijtje categoriën te zien en dus steeds slechts één horizontale scrollbar met de plaatjes van de categorie.

The New York Times
The New York Times – Editors’ Choice – heeft een eenvoudige opzet in landscape mode met een paar horizontaal doorbladerebaar pagina’s in 2, 3 of 4 koloms opmaak. Onderin een menu voor verschillende categoriën nieuws. De laatste knop biedt de mogelijkheid om videos te bekijken.

Bij een doorklik naar een artikel kan tusendoor een beeldvullende advertentie verschijnen, die op envoudige wijze is weg te klikken. Via de ‘categorieknop’ linksboven kan je weer terug naar het pagina overzicht waar je vandaan kwam.
De videos worden binnen de app zelf afgespeeld en verschijnen met een advertentie onder de video.

Verschillen met portrait mode zijn er nauwelijks, maar de opmaak wordt wel aangepast, zodat de eventuele ‘meer-of-minder-content’ zich aanpast aan de wijze waarop je de iPad gebruikt. In het video deel krijg je de mogelijkheid door de previews van de content te scrollen.

Conclusie: een eenvoudige maar nette opzet van de user interface, niet erg verrassend en ook niet te personaliseren. De typografie kan worden vergroot en de inhoud kan via verschillende (social media) kanalen worden doorgestuurd.

Flipboard
Flipboard trok in de afgelopen tijd nogal wat aandacht door enerzijds de hoge mate van configureerbaarheid, integratie met twitter en een vriendelijke user-interface met ‘echte’ pagina’s die je op het scherm kunt ‘omslaan’ en dan ook werkelijk de vertekening ziet van tekst en beeld tijdens die actie.

De weergave van ‘nieuwtjes’ vanuit diverse social media kanalen staat voorop bij deze app. Het geeft de indruk dat de pagina’s speciaal voor jou zijn gemaakt. De dynamiek tussen weergave, opmaak en snelheid is verrassend te noemen.

Zo is er bijvoorbeeld een categorie ‘TED Talk’, welke ook een in-app videoplayer bezit, met daarnaast een kolom waarop twitter commentaren zichtbaar worden gemaakt op de getoonde content. De integratie met onder andere Twitter en Facebook is verrassend te noemen.

Flipboard is echter geen echte krant of magazine, maar meer een hypermoderne browser waar je zelf bronnen kunt verzamelen, die meedoen met het Flipboard principe.

Conclusie: een totaal nieuwe beleving in het rijtje gebruikelijke magazines, die op zoek zijn naar de balans tussen print en de tablet beleving. Het maximum aantal ‘bronnen’ is beperkt tot 9, je kunt dan slechts andere bronnen toevoegen door andere te verwijderen. Wellicht dat die limiet in een volgende versie zal zijn verdwenen. De app is gratis en voorzover ik heb kunnen nagaan verschijnen er geen advertenties, hetgeen vraagtekens plaatst bij het (toekomstige) verdienmodel.

Fortune
Fortune gaat uit van een te vullen ‘boekenplan’ waar je issues kunt kopen, de eerste is gratis en kan dan ook volledig worden bekeken. De user interface toont gelijkenissen met de New York Times app, een balk met knoppen onderin laat de mogelijkheden zien.

Een aparte ‘cover’ knop is wat overdreven om alleen het omslag te zien/ De knop ‘contents’ zou de indruk wekken dat je in de inhoudsopgave terecht zou komen, maar toont de ‘editorial column’. De ‘page viewer’ opent een doorscrollbare weergave van alle beschikbare pagina’s in zowel portrait als landscape mode. Erg zinvol is het niet, de tekst is daar namelijk nauwelijks te lezen, zodat vanaf daar geen echte duidelijke pagina keuze kan worden gemaakt. Wel handig zijn een aantal titelknoppen daaronder, die je naar de pagina’s van een baaplde categorie leiden, maar dan nog is het niet duidelijk waarover die pagina’s dan precies gaan.

Een ‘newsfeed’ lijkt meer op een in-app RSS reader, het werkelijke nut hoervan ontgaat me enigszins ten opzichte van de rest van de aangeboden content.

Conclusie: duidelijk wat minder lang over nagedacht. Alles werkt, maar niet echt vernieuwend. De ‘bladen’ kunnen gekocht worden voor €3,99 per stuk. De knop ‘iPad bonus’ wekt de suggestie dat in de digitale versie meer te lezen is. In ons land kosten 26 nummers in print nog geen 45 euro.

Financial Times
De Financial Times heeft zowel vertciale- als horizontale scroll mogelijkheden, hetgeen de gebruiker wel even door moeten hebben. Voorts zit de content achter een ‘register & paywall’ systeem, zodat je al heel snel alleen de inleidende tekst van een artikel krijgt te zien met daarna het verzoek in te loggen of te registeren.

Opvallend is dat de app een nogal verborgen navigatieblak heeft, door op het hoodonderwerp te ‘klikken’. Verder alleen een kleine ‘back’ knop vanuit de ‘diepgang’; voert je terug naar de overzichtspagina waar je vandaan komt.

Doorsturen van de content is ook hier mogelijk, alsmede het verkleine/vergroten van de opmaak.

Conclusie: Premium subscription kost €6,99 per week, standaard subscription kost €4,49 per week. Verschil is toegang tot de categorie ‘Lex‘ nieuws en een exclusieve nieuwsbrief. De opmaak past zich netjes aan aan landscape of portrait mode, maar biedt geen extra mogelijkheden. Een doorlink die je kunt sturen via e-mail heeft alleen zin bij volledig toegankelijke artikelen, in alle andere gevallen wordt de lezer van de e-mail gevraagd ook ‘standard’ of ‘premium’ access te kopen.

Newsy
Newsy is een app, waar nieuws video content wordt verzameld en getoond van verschillende bronnen. Je kunt eigen playlists aanmaken, maar de content ook downloaden in standaar of hoge kwaliteit. Nergens wordt echter aangegeven, wat daarin de verschillen zijn.

De opmaak in landscpae en portrait is nogal verschillend en daarom in aanvang wel wat verwarrend. In portrait mode is deze app wel wat prettiger omdat een beter overzicht wordt gegeven van de aanwezige videos.

De lijst van onderwerpen is wat eenvoudig, met name de knopjes ‘all’ en ‘world’ zijn iets te generiek en bieden niet de mogelijkheid daar verder in te verfijnen.

Het downloaden van de ‘standard’ kwaliteit van korte filmpjes gaat redelijk snel en worden geplaatst in je eigen ‘Library’, waarmee je de content alter off-line kunt consumeren. De content lijkt actueel gezien de vermelde datum. Je kunt vanaf de onderbalk van het filmpje commentaar geven op het artikel, de tekst lezen, doorsturen en de oorspronkelijke bron raadplegen met eventuele achtergronden.

Conclusie: leuke app met geheel eigen insteek. Niet echt heel bijzonder user-interface, maar juist daarom snel en eenvoudig te bedienen. De mogelijkheid om je gehel playlist af te laten spelen is wellicht wat overdreven.

Nu.nl
Sanoma is behoorlijk actief met de ontwikkeling voor een aantal van haar print magazines. Nu.nl is één van de weinige producten, die geen print variant kennen. De user-interface is opvallend en maakt behoorlijk gebruik van de iPad mogelijkheden.

De onderbalk in zowel portrait als landscape mode toont de verschillende nieuws categoriën, waarvan er een aantal standaard in een zowel verticale (categorie)- als horizontale (tijdlijn) scrollbaar zijn. Fraai opgelost.

Linksboven in het scherm 4 extra knoppen voor het weer, actuele file informatie, koersinformatie en een tv gids.

Een koppeling met nulive is aardig en ook de mogelijkheid om via twitter artikelen door te sturen of om via nujij te kunnen reageren.

Conclusie: de app is gratis en toont (nog) geen advertenties, hetgeen in de iPhone uitvoering wel al het geval is. Kwestie van tijd dus. Leuk zijn de samenvattende filmpjes per nieuws categorie van ca. 1 minuut. Echt inspelend op de steeds ongeduldiger nieuwsconsument.

NRC
Een app van eigen bodem is natuurlijk NRC, die al langer met digitaal lezen experimenteert. De app haalt standaard de preview van de dag op waarop je de app start. Daarop zijn slechts de wat grotere koppen te lezen. Wil je de gehele ‘krant’ downloaden, dan betaal je via in-app purchases 79 cent, redelijk te nomen in relatie tot de papieren versie.

via de knop ‘on-line’ wordt je naar de gratis website geleid, die dus in een in-app browser versie wordt getoond.

nrc.tv biedt de mogelijkheid om videos te bekijken in de in-app video player.

Conclusie: Eenvoudige applicatie met achterliggend verdienmodel richting zowel abonnees als kopers van losse kranten. NRC maakt geen gebruik van specifieke user interface aspecten van de iPad en is daarmee een uitgever die vooral de één op één beleving van papier wil overbrengen op de iPad. De krant is om 15:00 uur te downloaden, waardoor de app niet inspeelt op actualiteit die de redactie middels push notifications wel zou kunnen bieden.

nxtbook
nxtbook biedt een downloadbale catalogus van enkele tientallen internationale titels, welke elk op zich een aantal downloadable gratis issues bieden.
De downloads zelf bieden geen extra toegevoegde waarde ten opzichte van printuitgaven, maar zijn in te zoomen (tot een bepaalde grootte), waardoor redelijk leesbaar.

De inhoud is via twitter te ontsluiten, maar verder biedt nxtbook geen bijzonder mogelijkheden. De op te bouwen bibliotheek is netjes, maar niet meer dan dat.

Het is niet duidelijk welk verdienmodel achter deze app zit. De downloads zijn allen gratis en er verschijnen geen advertenties gedurende de consumptie van de content, behalve dan de advertenties die ook al in de print uitgave stonden.

Conclusie:
Je moet echt op zoek zijn naar de specifieke titels die deze app biedt, die overigens voor mij grotendeels onbekend waren. Het is verder een neutrale app, zonder spannende of onverwachte zaken in de user interface. De bibliotheek is netjes alfabetisch opgebouwd, waardoor de overzichtelijkheid groot is. De leesbaarheid is redelijk tot goed te noemen, de navigatie door de pagina’s minimaal.

Pulse
Pulse heeft een klein beetje weg van Flipboard en is dus ook in bepaalde mate zelf te configureren qua volgorde en aantallen nieuwsbronnen. In portrait mode verschijnt de horizontale scrollbare met de categorie waarin je aan het lezen bent. In landscape mode zie je een rij met 4 categoriën aan de linkerzijde en het te lezen artikel aan de rechterzijde.

Linksboven kan je terug naar de totale catalogus weergave, van waaruit je met de settings knop (ook linksboven) je contentbronnen kunt managen, waaronder ook je eigen Google Reader bronne, hetgeen best aardig is.

De app biedt naast de mogelijkheid content door te sturen, ook de mogelijkheid via verschillende kanalen ‘vrienden’ te attenderen op de app zelf.
Tot slot een refresh button, waarbij het effect van de aanraking vrijwel niet merkbaar is. Deze functie had men beter kunnen automatiseren.

Er is geen echt zicht op de actualitiet van de artikelen, ik kon tijdens het doorbrowsen van verschillende bronnen geen publicatiedatum vinden. een knop text/web maakt het mogelijk door te linken naar de bron van de content in een in-app browser

Conclusie: aardige applicaties, waarbinnen (nog) beperkt duidelijk wordt wat de potentiële mogelijkheden van de iPad zijn. Ook hier typografische de mogelijkheid de leesbaarheid te verbeteren door het lettertype te vergroten. Tot slot kunnen artiekeln off-line worden bewaard, waardoor ze later kunnen worden gelzen. Het ‘hartje’ symbook biedt deze functie, maar is wat verwarrend, daar je eerder het idee zou hebben, dat je de pagina wilt toevoegen aan je ‘favorieten’.

Telegraaf HD
Een wat tegenvallende app is afkomstig uit ’s lands eigen Telegraaf Media Groep. De user-interface is rommelig. Saai is de dagelijks terugkerende advertentie van Vodafone, midden onderin het scherm.

Het is niet meteen duidelijk waar alle user interface asoecten zitten mbt scrollen in verschillende richtingen. Na enige probeersels kom je daar wel uit, en kom je tot de ontdekking dat de mogelijkheden beperkt zijn.

Je kunt een eigen bibliotheek opbouwen van artikelen. Dat deel is wel weer op aardige wijze ingevuld, maar zal de oppervalkkige Telegraaf lezer niet meteen raken.

De foto’s pagina is wel leuk, en biedt dus de link naar het bijbehorende artikel. Of dat een voor de hand liggende keuze is om naar artikelen te zoeken, is nog maar de vraag.

De knop ‘populair’ biedt een overzicht van artikelen die ‘veel’ worden gelezen.

Conclusie: Bruikbaar, dat zeker, maar van een concern met een dergelijke omvang niet echt innovatief te noemen. De eigen bibliotheek is de beste functie binnen de app, op de desktop wordt in het icoon van de app weergegeven hoeveel ongelezen artikelen er nog te lezen zijn op basis van de eigen ingegeven zoekterm(en).

Time Magazine
Van Time was bekend dat zij iPad issues aanbieden voor maar liefst bijna 4 euro, terwijl de printversie een fractie kost, zeker bij een jaar abonnement. Time biedt een eenvoudige user interface voor het kopen van het huidige nummer of nummers uit het verleden (vanaf 12 april dit jaar). Oudere nummers blijven net zo onvriendelijk geprijsd als het nieuwste nummer en dat is jammer.

Nummers zijn wel te ‘previewen’. Je krijgt dan een soort beeldoverzicht van de onderwerpen die in het desbetreffende nummer staan. Er wordt geen enkel nummer gratis aangeboden om de functionaliteit te zien binnen de bladen zelf. Ondanks mijn nieuwsgierigheid wilde ik de uitgever niet de lol bieden van de 4 euro die ik voor een nummer zou moeten betalen.

Time biedt echter wel een gratis ‘newsfeed’ naar de site via een in-app browser. Het is niet hlemaal duidelijk wat je dan ten opzichte van de iPad of geprinte versie wel of niet te lezen krijgt.

Conclusie: niet erg vriendelijk, deze app – althans qua businessmodel – welke zoveel aandacht kreeg tijdens de introductie van de iPad in de Verenigde Staten. Een gratis proefnummer zou de waarde van de app al behoorlijke doen verbeteren en ook zouden oude nummers wat vriendelijker geprijsd kunnen worden, maar dat is misschien qua in-app purchases wat te complex.

Veronica TV Gids
Deze app biedt meteen een actueel overzicht van lopende TV programma’s op de verschillende zenders die ons land rijk is. Door middel van een progressbar is goed te zien hoever een bepaald programma is.

Nu nog kunnen de bladen gratis worden gedownload, duurt echter vrij lang. De buttons onderin de app zijn min of meer standaard zoals bij vergelijkbare apps, met een winkel en een eigen in te richten bibliotheek.

Wanneer betaald moet gaan worden is nog niet duidelijk, maar deze app biedt de gebruiker in ieder geval voldoende gelegenheid het aanbod uit te proberen. De on-line gratis TV gids is een leuke extra gadget, waardoor de app ook nog goed bruikbaar blijft zonder dat het dan noodzakelijk is om gidsen te hoeven downloaden.

Conclusie: De download ziet eruit alsof een volledige PDF naar binnen is gehaald. Een klein symbooltje rechtsonderin laat zien dat er verticaal gescrolled kan worden, moet je maar net zien. Ook kan er niet gezocht worden en is de inhoud niet in te zoomen.

Wired
Wired lijkt vooral op een doorbladerbare PDF, echter wel met interactieve content. Filmpjes en animaties worden wel netjes weergegeven, zodat er kennelijk maatregelen zijn genomen om te voorkomen dat Flash content niet weergegeven zou kunnen worden.

Onderin kan je met een eenvoudige schuifbalk door de bladzijden browsen. Er is echter slecht te zien wat je gaat krijgen, zodat het werkelijk lijkt op ‘willeurig’ bladeren. De verschillen in landscape en portrait worden naadloos ‘opgelost’ in de pagina opmaak (kolom indeling) weergave.

Conclusie: binnen de app zijn op een paar plaatsen wat functies ingebouwd om bijvoorbeeld een uitgebreid overzicht te krijgen van de inhoud, fraai weergegeven, maar wat lastig te vinden. De ‘home’ knop biedt de mogelijkheid om voor bijna 3 euro in-app issues te kopen, die echter niet op voorhand te previewen zijn.

Wall Street Journal
De WSJ app download de laatste uitgave zodra je de app opent. Onderin een paar eenvoudige knopjes, die de navigatie moeten ondersteunen. Voor 4 dollar per week krijg je toegang tot ‘subscriber only’ content, een archief van 7 dagen (online) en de mogelijkheid artikelen off-line te bewaren.

Gewone registratie is gratis, maar laat niet duidelijk zien wat je daarvoor extra krijgt. Op die manier verkrijgt de uitgever wel een fraaie database van gebruikers. De landscape user interface gaat uit van horizontaal door de ‘krant’ bladeren. Inzoomen op een artikel doe je door eenvoudig op het artikel te ’tikken’.

De app biedt de mogelijkheid URL’s van de website van een gekozen artikel door te sturen.

Conclusie: prima app, met duidelijke gescheiden content consumptie voorwaarden voor geregistreerde gratis en betalende gebruikers. Geen hele spanende user interface, maar als digitale krant voor de vooral veel eisende financiële professional een prima app zonder flauwekul.

Karwei – ziezo
Een beetje vreemde app mag dit digitaal magazine wel genoemd worden. Er moeten vele honderden MB’s naar binnen worden gehaald, hetgeen uiteindelijk niets meer en niets minder is dan een – beetje interactieve – PDF.

De app biedt daarnaast en Google mapje met de vestigingen, maar meer konden de makers niet bedenken. Er is geen bibliotheek aanwezig, hetgeen de app overbodig maakt zodra een nieuw nummer uitkomt. Ziezo verschijnt vier keer per jaar en dat zou dan om vier keer een download vragen, tenzij de makers in een volgende versie een doanload bibliotheek bieden.

De mogelijkheden om fimpjes te bekijken zijn uiterst beperkt, slechts een lineair rijtje films is te zien, welke doorlinken naar YouTube.

Conclusie: dit is niet de juiste weg, waarschijnlijk gemaakt met één druk op de knop in Adobe CS5. Geen koppeling met een database om actuele informatie te bieden en dat is jammer, juist dat zou een dergelijke app meerwaarde bieden.

Totale indruk
Uitgevers zijn nog zoekende op vele gebieden:

– user interface (knoppen, blader structuren, landscape en portrait mode)
– offline versus online (archief)
– interactie
– al dan niet een preview van aan te kopen/downloaden content
– zoekstructuren
– prijsstelling en verdienmodellen
– gebruik in app purchases en push notifications
– delen via e-mail en/of sociale netwerken
– advertenties

Uitdaging is de actualiteit van de tijd te combineren met bijvoorbeeld de tijd gebonden productie van print magazines. Dat kan door middel van ‘push’, maar wordt nog niet of nauwelijks toegepast. Ook advertenties komen nog weinig voor, of het zijn de al bestaande advertenties die al eerder in print verschenen, waarvoor de uitgever waarschijnlijk geen extra geld kan/gaat/wil vragen voor de iPad editie.

De hinder van het niet aanwezig zijn van Flash op de iPad is niet te merken, de makers van digitale magazines zijn op de hoogte van deze beperking en bieden daarvoor domweg andere oplossingen, zoals HTML5, voor de ‘gewone’ gebruiker dus niet storend.

De verschillen in apps zijn dus vooral ook terug te vinden in de inventiviteit van de programmeur. De iPhone/iPad SDK is een behoorlijk grote ontwikkelomgeving. De gemiddelde iPhone programmeur zal merken dat de iPad omgeving veel meer extra’s biedt in alle mogelijke UI aspecten. En dat vergt extra programmeer inspanning en kost dus ook meer geld. Een iPhone app één op één alleen in vergrote vorm uitgeven op een iPad is zonloos, maar dat kom je dan ook vrijwel niet tegen, ondanks de grote verschillen in het volledig uitnutten van de iPad UI eigenschappen. Belangrijkste verschil is dat het hoofdscherm onder te verdelen is in meedere onafhankelijk te besturen deeltjes, met daarnaast de mogelijkheid pop-up schermen te laten verschijnen, voor bijvoorbeeld extra menu functies of invulschermen.

Ten aanzien van langdurig lezen kan ik nog weinig zeggen. Dat vergt meer tijd en dus het optekenen van ervaringen met verschillende kranten en magazines. Daarover de volgende keer meer.