Onrustig…..
Vorige week begon ik met de derde editie van de leergang Crossmedia voor Stivako, een van oorsprong op de grafische branche gericht opleidingsinstituut. Uit de eerste twee leergangen hebben we uit de evaluatie geleerd dat de studenten vooral aan het begin van de studie behoefte haden aan een ‘media overzicht’. Wat is er gaande, wie zijn de spelers, waar is relevante informatie te vinden en ga zo maar door.
Dus ik aan de slag om dat allemaal een beetje te verzamelen. Een hele dag werk voor een presentatie van ongeveer 3 uur. Dus heel wat werk. De 13 studenten werden overspoeld met informatie. Ja, ik had ruim 70 slides, waarin ik alles kwijt kon wat ik wist. En ja, dan is de vraag of dat genoeg is, en of de deelnemers ook op dezelfde manier aan de slag zouden gaan om kennis op te doen……
Ik zag de studenten van alles opschrijven, het leek alsof iedereen ineens de ogen opende voor hetgeen gaande is. Tegen het einde van de avond vroeg ik of alles wel goed was overgekomen, of iedereen het wel leuk vond en of we op deze manier zouden kunnen doorgaan.
Toen kwam er een treffende opmerking: ‘Ik heb alles goed begrepen, maar ik heb het idee dat als ik vanaf nu op deze manier de ontwikkelingen aangaande crossmedia zou moeten gaan volgen, dat dit wel een erg vermoeiende bezigheid is’.
ik kon niets anders doen dan dit volmondig toegeven. Alle deelnemers zijn gewoon dagelijks druk in hun eigen werk vanaf bureau tot en met uitgever, de hele mediamix is vertegenwoordigd. Ja, dit was de belangrijkste vraag van de avond, bedacht ik me. Willen we dit allemaal wel? Waarom doen we dit?
Deze vragen liggen in het verlengde van een vorige blog, waarin we min of meer dezelfde vragen hadden voorgelegd voor wat betreft de media ervaringen van de consument. Ik ben er dus nog niet uit. Indira, Daphne en Theo hebben in die blog de nodige refelectie gegeven, maar is er nu een (wetenschappelijk) kader waarbinnen we kunnen begrijpen wat we nu doen, waarom en hoe we de toekomstige ontwikkelingen beter kunnen voorspellen en wellicht besturen.
De studenten van de Stivako training kregen min of meer het gevoel van: ‘Nu instappen en alles goed blijven volgen, of afhaken….’ Is dat wel de juiste benadering? Kan het allemaal niet wat rustiger? Is de mens uiteindelijk niet de traagste factor in dit soort processen en laten we ons niet gewoon gek maken door de technology push? Waarom heb ik vandaag een paar uur aan SecondLife besteed? Waarom wil ik dit weten, voor wie, en met welke waarde?
Door: Peter Luit