Weekend overdenkingen na een ontmoeting met 6 oud Neroc collega’s

Afgelopen vrijdagavond zat ik met 6 alleraardigste mensen uit mijn eigen verleden te praten tijdens een leuk diner. Twee van hen hadden het initiatief genomen. Plaats van handeling: Oegstgeest bij een man die we allemaal liefhebben: Jan Hein Koningsveld.

Eenmaal met z’n allen aan een glas wijn voelt het even alsof de tijd heeft stilgestaan. Met z’n zevenen (6 mannen en 1 vrouw) hebben we allemaal zo ons eigen stukje van onze loopbaan ervaren binnen het prepress bedrijf Neroc – deze link laat een geheel ander Neroc van vandaag zien.

Voor ons was dat in die tijd – we praten over 20 jaar geschiedenis – een bedrijf met 600 medewerkers verspreid over het hele land met uitzondering van het hoge noorden.
Jan Hein Koningsveld was er president-directeur, ja die titel bestond toen, nu zeggen we CEO. De rest, Hylke van der Meer, Ben Verheijden, Jules Elekan, Annemarie Gils, Walters Engelsma en ondergetekende hebben bij Neroc allemaal een stukje geschiedenis gebouwd.
Het was een heel apart gevoel om in deze samenstelling bij elkaar te zitten. De aanleiding was triets en leuk tegelijk. Triest omdat ‘onze’ Jan Hein de afgelopen maanden te kampen heeft gehad met een ernstige ziekte, waarvan hij gelukkig herstellende is. Maar ook heel leuk, omdat we een stuk zakelijke geschiedenis delen, die naar ieders menig uniek genoemd mag worden.

Iedereen is wat anders gaan doen. Jan Hein is na Neroc directeur geworden bij PCM en geniet nu van zijn pensioen. Hylke is via PCM, RSDB en Wegener nu commercieel directeur bij FD/BNR. Jules geniet van zijn pensioen, Annemarie is commercieel directeur bij Lagerweij & Partners. Ben is COO bij Segezha Packaging. Alleen Walter werkt nog bij Neroc. En ja, van mij weten jullie alles al.

De avond vloog voorbij, vele namen uit de tijd passeerden het spectrum van vergane tijden. Oud geworden? Ja, allemaal boven de 50, sommigen zelfs ruimschoots. Maar allemaal de stap naar 2.0 gemist? Nee, dat niet. Wel allemaal verschillende gevoelens bij wat we allemaal moeten met sociale netwerken, smartphones en weblogs.

Grappig, die ontwikkelingen zijn juist niet hetgeen wat ons verbond ondanks het feit dat we bijna allemaal wel een LinkedIn accountje hebben. Juist de 1.0 Neroc tijd – hoe modern we in die tijd ook dachten dat we waren – was de verbindende factor, vooral ingegeven door de gastheer, Jan Hein Koningsveld, van wie we allemaal veel geleerd hebben. Zijn prachtige volzinnen – overgehouden van zijn studententijd rechten uit Leiden – konden we ons allemaal nog volop herinneren. Een salaris wijziging omvatte steevast de woorden ‘mutatis mutandis’, waarvan je natuurlijk de eerste keer de betekenis moest opzoeken.

Of wij nu met dit ploegje de enige waren die Jan Hein echt begrepen – en omgekeerd natuurlijk – valt te betwisten. Maar zeker is wel dat Jan Hein in staat was om mensen om zich heen te verzamelen, die met Neroc van tijd tot tijd wat anders wilden en dat ook deden. Hij was niet bang voor experimenten en juist hij steunde – vaak op eenzame hoogte – individuele initatieven.

Het leven is nu wel veranderd, alles is harder en – nog – meer berekend geworden. We lachen wel, maar toch heel wel wat minder dan in die tijd. Aandeelhouders voelen niets meer bij een bedrijf, maar houden vooral hun handen op om alleen nog maar geld te verdienen. Tijd is verworden tot een dwangbuis, waarin we met z’n allen steeds meer moeten. En als dat niet lukt, moet je uit het gezichtsveld verdwijnen.

Lost zo een avondje dan alles op? Nee, dat niet, maar het zet het leven van ons allemaal weer even in perspectief. Ouder, maar ook wijzer geworden? Dat is dan de vraag waarmee je naar huis vertrekt, met hier en daar de nodige momenten tot relativeren, zeker daar waar het om je gezondheid gaat. Je schudt elkaar de hand en zegt dan grappend: ‘Volgende week weer?’, terwijl we weten dat het wel weer even zal duren voordat je elkaar weer ziet. Want zo gaat het, maandag zijn we dit mooie moment dan eigenlijk toch wel weer een beetje vergeten. Maar mooi was het! Waarvan akte.