‘De Laatste Krant’: DAG was geen bedrijf
Tot geen enkele andere conclusie kan je komen als je het boek van Bram Logger en Roelof de Vries leest. DAG was eerder een ongeleid projectiel, zowel PCM als KPN wisten er geen raad mee. Wel met fanatieke medewerkers op alle niveaus, maar geen enkele betrouwbare parameters om de bewegingen van DAG in de hand te houden.
• Boek om in één adem uit te lezen, herkenning van de toenmalige PCM cultuur in een notedop
• Hoe zijn de verhoudingen nu, na de overname door van Thillo, reageer!
• Website linkt naar de Volkskrant, de plek waar ooit het idee van een gratis PCM krant begon
Van hoog tot laag laat het boek zien dat er in feite sprake was van vooral improvisatie. Heen en weer schuiven van mensen, denken dat iemand wel de juiste competenties bezat, veronderstellingen van bewegingen in de markt, inzet van peperdure middelen en diverse niet vaststaande creatie- en productiemethoden. Genoeg om er uiteindelijk de stekker uit te trekken, als iemand de moed heeft op een A4-tje wat sommen te maken, met gewoon inkomsten en uitgaven.
Een externe secretaresses die €15.000 per maand kostte, een basisopzet voor de website dag.nl kostte maar liefst €76.480. Een grote groep externe consultants stuurde in april 2007 een rekening van €417.290. En zo zijn er in het boek veel meer staaltjes van ongecoördineerde kosten te vinden. DAG leek op enig moment zelfs gerund te worden door het externe bedrijf Partners in Perspective, welke zelfs optrad als personeelsafdeling en het aannamebeleid van nieuw personeel bepaalde, zonder enige kennis te hebben van het crossmediale landschap.
PCM was al decennia lang een bijzonder bedrijf met vreemde trekjes. Eigendomsverhoudingen, interne concurrentie, geen centrale coördinatie en vooral persoonlijke belangen van bestuurders, resulteerden keer op keer tot verbazing van mensen die van buitenaf eens een kijkje kwamen nemen. Maar eenmaal binnen, werden ze meegesleurd in de PCM cultuur en al snel wist men zelf ook niet beter.
Het boek is voor insiders een optekening van herkenningen. Namen worden niet gespaard. Iedereen komt aan de beurt. Op de laatste pagina’s van het boek is te lezen waar de toenmalige hoofdrolspelers terecht zijn gekomen. Nee, zij hebben niets te klagen. Of ze boos zullen zijn over de woorden van Bram en Roelof? Ik denk het niet, PCM was voor hen slechts een tussenstation in een leven vol persoonlijke ambities. De mensen op de gehele PCM werkvloer betaalden de uiteindelijke rekening.
Ik heb het boek ook gelezen. Je kunt er maar het beste om lachen, denk ik. Zoveel amateurisme. Kesselskramer dat volstrekt niet begrijpt wat een krant is en van alles bedenkt wat prima zou passen bij Ben of een ander kleutermerk. Dat Partners in Perspective dat maar wat aan rommelt. Je ziet de dames en heren voor je. Leuk geschreven boek dus, waaruit blijkt dat de wereld van ‘externen’ meer kapot maakt dan je lief is. Mijn conclusie: maak van zo’n project een bedrijf en run dat met mensen die je grondig kent. Blijf mijlenver weg van de schijtende meeuwen a.k.a. de consultants.
@aart: dank voor je reactie. Ja, het beeld welke wordt opgewekt rondom consultants is niet fraai. Zoals je wellicht weet, adviseer ik ook bedrijven. Maar durf me zelf inmiddels geen consultant meer te noemen. Verkeerd imago. Ook ik heb bij PCM enige maanden het ‘commercieel bedrijf’ mogen adviseren. Maar ver weg van de top van het bedrijf, ik ben vooral goed in operationele processen, waar men bij de top van grotere bedrijven vaak geen idee van heeft. En dat is een blijvend verschijnsel, veelal veroorzaakt door blindheid en te weinig binding met de werkvloer. Juist daar is de waardering wel groot, als je iets bruikbaars neerzet.